نمی خواستم ساز پدرم روی زمین بماند - وبلاگ نهاد جامعه

به گزارش وبلاگ نهاد جامعه، یک نوازنده دوتار خراسان درباره الزام افزایش تعداد جشنواره های موسیقی نواحی می گوید: افزایش تعداد جشنواره هایی که با موضوع موسیقی نواحی برگزار می شوند به بیشتر دیده شدن و شناخته شدن هنرمندان نواحی یاری می نماید. چه بسا که مردم نیز از این نوع موسیقی خیلی استقبال می نمایند و به آن علاقه مند هستند.

زهره ولی نژاد ـ نوازنده دوتار خراسان ـ که در چهاردهمین جشنواره موسیقی نواحی به صورت تکنوازی به اجرا پرداخت، در گفت وگویی با وبلاگ نهاد جامعه یادآور می گردد که در این دوره از جشنواره موسیقی نواحی، نخستین اجرای حضوری را تجربه نموده است و به عقیده خودش پیش از این آنقدر خود را حرفه ای نمی دیده است که بخواهد به خود این جرأت را بدهد که در این جشنواره شرکت کند. ولی در دو سال اخیر که بیش از قبل روی نواختن خود کار نموده است، تصمیم به شرکت در جشنواره گرفته است.

او ادامه می دهد: پس از اینکه جشنواره فراخوانش را منتشر کرد، من نیز چون دیگر هنرمندان شرکت کردم و اصلا نمی دانستم که انتخاب می شوم یا نه ولی ندایی از درون به من می گفت که شاید انتخاب شوم.

این نوازنده درباره قطعاتی که در اجرای خود به روی صحنه برده است، شرح می دهد: دو تا از قطعاتی که اجرا کردم از کتاب زهره و طاهر میرزا بود.

ولی نژاد که دوتار می نوازد درباره فرایند یادگیری نواختن این ساز می گوید: دوتاری که در دست دارم از پدرم سلیمان ولی نژاد به من رسیده است و قدمتی سی ساله دارد. 10 سال است که دوتار کار می کنم که البته از کسی در این جهت یاری نگرفته ام و به تنهایی تا اینجا رسیده ام. البته استادان اصلی من پدر و پدربزرگم بوده اند و به سبک پدرم دوتار می نوازم که پدرم نیز به سبک پدرش سلطان رضا دوتار می نواخت. علت اصلی ام برای قدم گذاشتن در این جهت زنده نگه داشتن نام پدرم و روی زمین نمادن ساز او است.

او درباره جشنواره موسیقی نواحی بیان می نماید: با اینکه برای نخستین بار در این جشنواره شرکت کردم، هم از شهر کرمان خیلی خوشم آمد، هم از مردم شهر که بسیار خونگرم و دوست داشتنی هستند و هم از فضای جشنواره. جشنواره بسیار قوی و حساب شده برگزار گردید و برای ما یک خاطره خیلی خوب ساختند.