حیات وحش در دیدرس فناوری - وبلاگ نهاد جامعه

به گزارش وبلاگ نهاد جامعه، برای کسانی که جهت باز کردن قفل گوشی خود از تکنولوژی تشخیص چهره استفاده می نمایند، استفاده از ماسک در این روزهای همه گیری کرونا، به یک معضل اضافه تبدیل شده است.

چرا که دیگر گوشی هوشمندشان آنها را با ماسک تشخیص نمی دهد اما همین طور که شما درگیر برداشتن ماسک از صورت برای باز کردن قفل گوشی خود هستید، در گوشه ای دیگر از دنیا، تکنولوژی تشخیص چهره به مرحله ای از پیشرفت رسیده است که می تواند حتی چهره حیوانات را هم از هم تشخیص دهد.

شاید خنده دار به نظر برسد اما این تکنولوژی حالا می تواند چهره صدها گاو را از هم تمیز دهد و همچنین خرس های قهوه ای را که شاید از نظر ما کوه های گوشت پشمالو شبیه به هم هستند کاملا از هم تشخیص می دهد و شناسایی می نماید. اما این تکنولوژی چه اهمیتی دارد و قرار است چه نقشی در زندگی ما ایفا نماید؟

راهی برای نجات گونه های در خطر

یکی از اصلی ترین کارهایی که محافظان حیات وحش در دنیا، برای حفاظت از گونه های مختلف انجام می دهند، سرشماری و ثبت آمار دقیق از تعداد باقی مانده از گونه های در حال خطر است.

هر چه دقت این سرشماری دقیق تر باشد، می توان کارهای مؤثرتری برای حیوانات در حال انقراض انجام داد.

محققان برای چنین کاری به جزئیات حیوانات توجه می نمایند؛ جزئیاتی مانند یک زخم روی پوزه، یک یال در گردن و موارد دیگر.

اما ملانی کلاپام (Melanie Clapham)، زیست شناس خرس که بیش از یک دهه را صرف مطالعه خرس های گریزلی نموده، روش دیگری را برای تفکیک و سرشماری خرس ها به کار برده است.

او چند سال پیش با طرح این سؤال که آیا تکنولوژی تشخیص چهره انسان ها می تواند برای حیوانات هم به کار برود، سراغ دو توسعه دهنده در سیلیکون ولی رفت و با هم BearID را ایجاد کردند.

نرم افزار تشخیص چهره که برای نظارت بر خرس های گریزلی استفاده می گردد و با تحلیل تصاویر ثبت شده از خرس ها به وسیله هوش مصنوعی، تا به امروز 4674 قلاده خرس مختلف را شناسایی نموده است.

ملانی کلاپام می گوید: این نرم افزار 132 حیوان مختلف را شناسایی می نماید اما تمرکز اصلی آن روی خرس های گریزلی است و دقتی 80 درصدی دارد.

به گفته او، چنین تکنولوژی ای با پردازش هزاران عکس که محل ثبت آنها معین است، می تواند جهت حرکت حیوانات، خطرات احتمالی و حتی حمله حیوانات به محل زندگی انسان ها را پیش بینی کند و یک روش اساسی برای یاری به حفظ حیات این حیوانات باشد.

تشخیص چهره در مزرعه

در حالی که BearID با چرخ زدن در طبیعت دنبال چهره های جدیدی در بین خرس هاست، محقق دیگری به نام جو هوگلند (Joe Hoagland) در کوشش است تا همین کار را در گاوداری ها انجام دهد.

هوگلند یک دامدار، البته از نوع مدرنش است که در حال ساخت برنامه ای به نام CattleTracs است که به گفته وی هرکسی را قادر می نماید تصاویر گاوها را از هم تشخیص دهد و برای هرکدام از آنها نامی بگذارد. او شرح می دهد که گاوهای گوشتی در طول زندگی خود با افراد و مکان های مختلفی سر و کار دارند؛ از تولیدنمایندگان گرفته تا چراگاه برای تغذیه و سپس کشتارگاه ها و شرکت های بسته بندی گوشت.

اما ارتباط و پیگیری زیادی بین این زنجیره وجود ندارد و این مساله آنالیز مسائلی مانند بیماری های حیوانی را که می تواند دام را از بین ببرد و همچنین به انسان ها آسیب برساند سخت می نماید.

هوگلند انتظار دارد این برنامه تا انتها سال در دسترس باشد. توانایی ردیابی حیوان بیمار، یافتن منبع آن، قرنطینه کردن و ردیابی افراد و دام هایی که با آن در تماس بوده اند، حداقل کاری است که می توان به یاری CattleTracs انجام داد. ساز و کاری که شاید بتواند جلوی یک فاجعه دنیای مانند کرونا را که مربوط به بیماری های مشترک بین انسان و حیوان است، بگیرد.

در حال حاضر پایگاه داده های CattleTracs که هوش مصنوعی در حال آنالیز آن است، شامل بیش از 135 هزار تصویر از 1000 گاو جوان است. به گفته محققان دانشگاه ایالتی کانزاس که آنالیز این داده ها را به عهده دارند، این تکنولوژی تا 94 درصد در شناسایی حیوانات دقت دارد.

طلا برای شکارچیان غیرمجاز

گرچه تشخیص چهره برای حیوانات، مسائل و موانعی مانند حفظ حریم خصوصی را ندارد و همچنین حیوانات زبان ندارند تا به نظارت نهاد ها روی آنها اعتراض نمایند اما باز هم مواردی وجود دارد که باعث می گردد این کار با مخالفت هایی روبه رو گردد و بار منفی داشته باشد.

به عنوان مثال، گرچه فناوری نظارت می تواند به محافظت از حیوانات یاری کند اما ممکن است در برابر آنها نیز استفاده گردد. تانیا برگر ـ ولف (Tanya Berger-Wolf)، بنیانگذار و مدیر Wildbook.org که یک شرکت هوش مصنوعی برای پروژه های تحقیقاتی حیات وحش است، اهمیت کنترل دسترسی به داده های حیوانات را بسیار مهم می داند؛ چراکه او اعتقاد دارد: آنچه برای دانشمندان و مدیران حفاظت بسیار مهم است، می تواند برای شکارچیان حیات وحش نیز حکم طلا را داشته باشد.

به این دلیل که یک شکارچی غیرمجاز می تواند از تصاویر حیوانات، همراه با داده هایی مانند مختصات GPS که ممکن است به عکس ها متصل باشد، برای یافتن آنها استفاده کند.

این مساله مانند این می ماند که فعالان محیط زیست، شکارچیان با تفنگ های آماده شلیک خود را به بالای سر حیوانات ببرند.

همچنین برای رشد هوش مصنوعی در خصوص حیوانات، نیاز به جمع آوری تعداد زیادی از تصاویر حیوانات از جهت های مختلف در شرایط نوری متفاوت است.

آن هم در شرایطی که هیچ مانعی مانند گیاهان و… بخشی از آنها را نپوشانده باشد. این داده ها برای آموزش شبکه های هوشمند (AI) حیاتی است.

در خصوص انسان ها، به لطف شبکه های اجتماعی و علاقه زیاد به عکس های سلفی، هیچ کمبودی در این زمینه احساس نمی گردد اما در خصوص حیوانات که خیلی اهل سلفی دریافت نیستند، چگونه می توان از نرم افزار تشخیص چهره برای شناسایی لمورها، میمون های طلایی و شامپانزه ها استفاده کرد؟

برای همین محققان در حال کار روی سیستم AI هستند تا بتوانند تحلیل داده ها را به وسیله فیلم های ضبط شده توسط دوربین هایی که در طبیعت کار گذاشته شده است، نیز انجام دهند و با تشخیص دقیق حیوانات باقی مانده از گونه های درحال نابودی، در کوشش برای حفظ آنها پیروز تر باشند.

آرش دنیاگیری - روزنامه نگار فناوری / ضمیمه کلیک روزنامه وبلاگ نهاد جامعه